Louis Aragon (1897-1982), urodzony w Paryżu jako Louis-Marie Andrieux (był ponoć nieślubnym synem prefekta policji paryskiej Louisa Andrieux), to szeroko rozreklamowany literat-komunista, laureat nagrody Leninowskiej z 1957 r. oraz członek prestiżowej Akademii Goncourtów (w latach 1967-68). No i, rzecz jasna, jeden z dyżurnych autorytetów, którymi europejskie lewactwo kłuje oczy własne i cudze.
https://fr.wikipedia.org/wiki/Louis_Andrieux
Aragon to autor wierszy skatologicznych drukowanych w pornograficznych albumach i zdeklarowany wyznawca ideologii komunistycznej. O genseku komunistycznej partii we Francji Maurycym Thorezie napisał, że jest potrzebny dla kraju jak powietrze do oddychania. Walnie przyczynił się do bezczeszczenia pamięci o życiu i twórczości jednego z czołowych aktywistów Francuskiej Partii Komunistycznej, poety Paul-Yves Nizana, który rzucił legitymację partyjną wobec zawarcia paktu sowiecko-niemieckiego w sierpniu 1939 r. Aragon zarzucił mu zdradę, że zamiast sabotować obronę Francji w myśl nakazów Stalina, ówczesnego sojusznika Hitlera, zginął w wojnie obronnej w maju 1940 r. (pod Dunkierką) .
https://en.wikipedia.org/wiki/Paul_Nizan

Aragon ożenił się z Elsą Triolet, kobietą o rzadkiego uroku oczach, której poświęcił wiersz zatytułowany, a jakże, „Oczy Elsy". Wiersz ten został sparodiowany przez poetę Georges-Armand Massona, który tę parodię zatytułował „Nogi Elsy" („Les pies d’Elsa”), a w jego strofach zawarł jawną kpinę, jak np.: „Są piękniejsze, są większe niż nogi Elwiry lub niż nogi Heleny, niż nogi Europy lub nogi Ledy … , ma się wrażenie że pochodzą z Ukrainy, jak powiedział wczoraj Maszinskow w „Prawdzie" :

Oto oryginalne brzmienie ww. fragmentu :

„Plus que les pieds d’Elvire et que les pieds d’Hélène
Plus que les pieds d’Europe et les pieds de Léda
Ils sont beaux ils sont grands dans leurs sabots dondaine
On dirait qu’ils viennent d’Ukraine
Comme a dit Machinskov hier dans la Pravda’’

[Elsa Triolet, urodzona jako Ełła Juriewna Kagan w rodzinie bogatego żydowskiego jubilera, nosiła nazwisko po pierwszym mężu, zaś Aragon był jej drugim mężem. Jej starsza siostra Lilya była żoną Osipa Brika oraz kochanką poety Włodzimierza Majakowskiego (w ramach komunistycznego jawnego "trójkąta”);
https://fr.wikipedia.org/wiki/Georges-Armand_Masson;
http://www.editionsdebeaugies.org/jeudi125.php?l=-1 ;
https://pl.wikipedia.org/wiki/Elsa_Triolet ;
https://en.wikipedia.org/wiki/Osip_Brik;
Natomiast ów Maszinskow z wiersza Massona to prawdopodobnie przekręcone nazwisko Siemiona Josifowicza Maszyńskiego (Машинский, Семён Иосифович, 1914 - 1978), sowieckiego naukowca, literaturoznawcy kierującego katedrą literatury rosyjskiej w Instytucie Literackim im. Gorkiego]

I nieco wyimków z wypowiedzi Aragona:
„Nienawidzę mego kraju"; „Należymy do tych, którzy zawsze wyciągają rękę do wroga"; „Sr.m na armię francuską"; „Korzystamy z okazji by wypowiedzieć solidarność ze wszystkim co francuskie".

O pakcie Hitler - Stalin z sierpnia 1939 r. twierdził że odsuwa wojnę.

Po kapitulacji Francji i podpisaniu zawieszenia broni, romantycznie faszyzująca gazeta „Je Suis Partout"  („Jestem wszędzie”), kierowana przez Roberta Brasillacha, nazwała Aragona najświeższym sympatykiem Vichy, gdyż utrzymywał on kontakt z „La Nouvelle Revue Française”, kolaboracyjnym pismem o sympatiach pronazistowskich, kierowanym przez Pierre’a Drieu La Rochelle’a.
https://fr.wikipedia.org/wiki/Je_suis_partout ;
https://en.wikipedia.org/wiki/Robert_Brasillach ;
https://fr.wikipedia.org/wiki/La_Nouvelle_Revue_fran%C3%A7aise; https://pl.wikipedia.org/wiki/Pierre_Drieu_La_Rochelle;

Natomiast żona Aragona ogłosiła w 1943 r. swoją prawie 550-stronicowa powieść („Biały koń”) w jawnie kolaboracyjnej oficynie wydawniczej Roberta Denöela [Éditions Denoël ], która to oficyna  jako pierwsza wydała po francusku przemówienia Hitlera.
https://en.wikipedia.org/wiki/%C3%89ditions_Deno%C3%ABl

Nagłośnione przez samego pisarza prześladowania w czasie okupacji niemieckiej była jedynie 24-godzinnym zatrzymaniem w areszcie, spowodowanym koniecznością sprawdzenia dokumentów uprawniających do przekroczenia granicy. Aragon tę swoją „niedolę” ogłosił w wierszu zatytułowanym „Pisane w więzieniu", w którym wykorzystał wspomnienia prawdziwych katorżników i więźniów obozów hitlerowskich, kompilując z nich fikcyjne, własne  przeżycia.  Pozostaje nie rozstrzygniętą kwestia, czy był z niego większy cynik, czy większy tchórz.

Dopiero w drugiej połowie lat 60-tych XX w. (od 1966 r.) L. Aragon, ale już jako 70-cio latek, zaczął bardziej otwarcie kontestować politykę sowiecką, zwłaszcza w odniesieniu do dyskryminowania tzw. dysydentów.

Po zajęciu w 1968 r. Czechosłowacji przez wojska sowieckie w ramach operacji NKWD, znanej jako „Praska wiosna”, otwarcie potępił politykę Kremla w tej kwestii. W 1973 r. napisał osobisty list do sowieckiego genseka L. Breżniewa w sprawie przerwania prześladowania i zwolnienia z więzienia ormiańskiego reżysera Sarkisa Paradżaniana (ros. Siergiej Paradżanow) . I chociaż Paradżaniana zwolniono po kilku latach z więzienia, ale nie miał on już do czego wracać (wyrzucono go mieszkania, z „zawodu”, etc.), a zaraz potem pod byle pretekstem ponownie uwięziono. Aragon zainterweniował skutecznie również w przypadku pisarza Wiktora Niekrasowa, którego wraz z żoną i pasierbem „relegowano” ze Związku Sowieckiego (one way ticket), ale nie pozwolono wyjechać za granicę jego naturalnemu synowi. Aragon zagroził, iż jeśli ta sprawa nie zostanie załatwiona, on ostentacyjnie i przy obecności mediów odmówi przyjęcia przyznanego mu sowieckiego orderu „Przyjaźni Narodów”. Groźba podziałała i synowi pozwolono wyjechać ze Związku Sowieckiego, zaś  Aragon otrzymał ten order 3 listopada 1977 r. I order ten przyjął.
https://pl. wikipedia.org/wiki/Siergiej_Parad%C5%BCanow ;
https://pl.wikipedia.org/wiki/Wiktor_Niekrasow ;

******

Wykaz moich notek na portalu "Szkoła Nawigatorów" pod linkiem:

http://stanislaw-orda.szkolanawigatorow.pl/troche-prywaty      

 

 

---

tagi: aragon louis 

	stanislaw-orda
	25 stycznia 2019 20:06

12     1601    8 zaloguj sie by polubić