Obecnie taką rolę wychowawczą pełnią seriale "życiowe". Mają oswajać klasy niższe z poczuciem beznadziei.

Takie historie tak uporczywie kiedyś publikowano, że w końcu trafiały do kabaretów. Jest stary niemiecki skecz w którym lokaj opowiada swemu panu co się zdażyło w pałacu podczas jego nieobecności.

To ilustracja tezy, że wszystko już było (w mediach) , choć  co i raz wraca w zmienionym "anturażu".

Nawet najbogatszy magnat nie machnałby ręką na zwrot 15 000 rubli srebrem.

A zatem to rodzaj medialnego "fake", bo w notce nawet nie było nazwiska hrabiego (było: hrabia Sz.), a ja już z własnej inwencji dosztukowałem do tego "Sz."  nazwisko najbogatszego XIX/XX wiecznego peterburskiego grafa (Siergiej Dmitriewicz).

No tak,ale jest wprost powiedziane 15000 rb w srebrze,a nie w banknotach wymienialnych na srebro.

no to masz fejk...

a @@dynaq,chlor deczko zazydzeni....

Po czym wrócił do własnego mieszkania, gdzie stoczył ciężki bój słowny z żoną, która za wszelką cenę chciała zatrzymać „z nieba spadłe pieniądze”,

- Klemens Junosza - Dziadowski wychowanek (1917)

-Klemens Junosza - Pająki. Obrazek z życia warszawskiego (1900)

„Nie potrzebuję ci przypominać, że jeżeliby weksel został przy tobie, to niemasz go zniszczyć, ale dobrze zachować, żeby nie zaginął. Najmniejszy papierek czasem się przyda.
 „W każdym handlu, a głównie w naszym handlu główną podstawą jest uczciwość.
 „Zawsze uczciwość, pamiętaj to sobie! Ja miałem takie zdarzenie. Pożyczyliśmy jednemu kawalerowi, który miał się bogato ożenić, grubszą summę; pożyczyliśmy we trzech: ja, Lejzor Talar i Noach Figielman. Odbierało się różnemi czasy i, Bogu dziękować, odebrało się bardzo pięknie; nie dołożyliśmy do tego interesu. Upłynęło kilka lat. Noach umarł, a Lejzor znalazł u siebie między papierami jeszcze jeden dokument na kilkaset rubli od tego samego pana. Udał się do niego; tamten miał trochę krótką pamięć, nie utrzymywał rachunków i niewiele się sprzeczając — zapłacił.
 „Całkiem gładko to poszło, jak po maśle. Ja nie wiedziałem o niczem. Jednego dnia przyszedł do mnie Lejzor, opowiedział, jak to było i podzielił pieniądze akuratnie na trzy części: jednę dla mnie, drugą dla siebie, trzecią dla dzieci po nieboszczyku Noachu. Sobie policzył tylko za dwa kursa omnibusu i wierz mi, że nawet w tym drobiazgu nie było symulacyi; on naprawdę jechał omnibusem, bo go bardzo noga bolała wtedy.
 „Oto uczciwość, oto człowiek, który chodzi drogą sprawiedliwych, nie łakomi się na cudze, jest wspólnik rzetelny, człowiek honorowy! I naprawdę on dużo, dużo ważył swoje słowo; jeżeli przyrzekł komu, że się zgłosi po pieniądze o dziesiątej rano, to już o siódmej spacerował po ulicy, a od dziewiątej czekał w bramie, żeby nie uchybić terminu ani na jednę minutę.
 „Ja go za to szanowałem.1894r

Nie jesteśmy i nie będziemy...

no, no, ciekawe wnioski. Dobrze że poza uczciwy, nieuczciwy, są jeszcze inne kryteria ocen.

u Dowłatowa (Siergieja) było zgoła inaczej:

"Jak się jeden taki powiesił, to boki można zrywać. Chłop pił na umór. Żona naturalnie piłuje go od rana do nocy. No i postanowił się powiesić. Nie całkiem, tylko na niby. Krótko mówiąc, wyciął numer. Żona poszła do pracy. A on zaczepił się szelkami na żyrandolu i wisi. Słyszy - kroki. Żona wraca z roboty. Chłop wywrócił oczy w słup. Naturalnie dla większego wrażenia. A to wcale nie była żona. Osiemdziesięcioletnia sąsiadka w jakiejś sprawie. Wchodzi, a tu chłop wisi. Starucha okazała się twarda. Nie, żeby tam mdleć… Przeciwnie, podeszła do chłopa, zaczęła mu szperać w kieszeniach. Załaskotało go i roześmiał się. A starucha ciach - i w kalendarz. Na amen.
A on wisi. Nie może się odczepić. Przychodzi żona, widzi, co jest. Babka na amen i mąż powieszony. Żona do telefonu, dzwoni: „Wasia, u mnie w domu trzy światy! Za to teraz jestem wolna. Przyjeżdzaj…”
A mąż się odzywa: - „Ja mu przyjadę. Ja temu kutasowi mordę rozkwaszę…”
Wtedy żona też fiknęła. I też na amen… "

(ze zbioru opowiadań pt: "Jak pragnę wolności";  fragmencik opowiadania pt.: "W górę")

Tak, tu większy suspens ;)