W związku z okolicznością, iż już wcześniej pożegnałem się z właścicielem „Szkoły Nawigatorów”, chciałbym  niniejszym pożegnać się również z Czytelnikami tego bloga.

Z tej okazji zamieszczam fragment prozy Wieniedikta (Benedykta) Wasiliewicza  Jerofiejewa (1938-1990) z jego głośnej publikacji pod tytułem  „Moskwa – Pietuszki”.
„Wieniczka” Jerofiejew napisał swój „postmodernistyczny poemat prozą”, z bardzo licznymi momentami autobiograficznymi, jesienią 1969 r., a według samego autora uczynił to w ciągu pięciu tygodni „przy pracy kablowej w Szeremietiewie-Łobni”.
Premiera ww. publikacji miała miejsce latem 1973 r. w izraelskim wydawnictwie AMI (nakład 300 egzemplarzy). Druga edycja zaś   w Paryżu w 1976 r. (Albin Michel Editions).  W Związku Sowieckim publikacja ukazała się dopiero w 1988 r. (w latach tzw. pierestrojki) w piśmie Trzeźwość i Kultura, ale w skróconej wersji. W trochę pełniejszej opublikowano ją w almanachu literackim Kamizelka, a dopiero w wersji, mniej więcej, pełnej (kanonicznej) w 1989 r., w wydawnictwie „Prometeusz”).

Natomiast pierwsza edycja w jęz. polskim ukazała się w 1976 r. w londyńskim wydawnictwie KONTRA, zaś jej reprint w 1986 r. Jestem posiadaczem egzemplarza reprintowego i to z niego pochodzi zacytowany fragment. Informuję o tym, gdyż w Polsce doby „posowieckiej” ukazały się jeszcze inne edycje, ale tłumaczenie tekstu w edycji londyńskiej (wg wersji paryskiej), dokonane przez Ninę Karsov i Szymona Szechtera , uważam za najlepsze ze wszystkich mi znanych. Lepsze choćby niż przekład Andrzeja Drawicza  (edycja Wydawnictwa Literackiego z 2011 r.).

Monolog Autora ma miejsce w pociągu elektrycznym relacji Moskwa – Władymir, na której to trasie znajduje się miejscowość Pietuszki.
Przypisy do tekstu umieszczone w nawiasach kwadratowych pogrubiona czcionką  […] są dziełem ww. tłumaczy, zaś jedyny mój  "wtręt"  został zamieszczony  w nawiasie "okragłym" oraz  sygnowany inicjałem S.O.

 A teraz już ad  rem.

******

No tak. Więcej picia, mniej zakąski. To jest najlepsze lekarstwo na zadufanie w sobie i powierzchowny ateizm. Spójrzcie tylko na czkającego bezbożnika: jest on rozbity, twarz ma ponurą, męczy się i w ogóle jest obrzydliwy. Odwróćcie się od niego, spluńcie i patrzcie na mnie, kiedy ja czkam  -  ja wierzący w przezwyciężenie, ja, któremu sprzeciw nawet na myśl nie przyjdzie -  ja wierzę w to, że On jest dobrocią i dlatego sam jestem dobry i jasny.

On jest dobrocią. On mnie prowadzi od cierpień ku światłu. Z Moskwy do Pietuszek. Poprzez męczarnie na Dworcu Kurskim, poprzez oczyszczenie w Kuczynie, poprzez marzenia w Kupawnie do światła i do Pietuszek. Durch Leiden  -  Licht!

Chodziłem po pomoście tam i z powrotem jeszcze bardziej rozdygotany. Paliłem, bez przerwy paliłem. I nagle nowa myśli przeszyła mój mózg jak błyskawica:
-  Co by tu jeszcze wypić, żeby tego zapału też nie stracić? Co by wypić w imię Twoje?
Niestety! Nie mam nic takiego, co byłoby godne Ciebie. Kubańska to już takie gówno, a rosyjska – o rosyjskiej aż śmiesznie przy Tobie mówić. I różane mocne za rubel trzydzieści siedem! Boże! …
(wódka „kubańska” od regionu Kubani na wschodnim wybrzeżu Morza Azowskiego, a nie od wyspy Kuba;  S.O.)

Nie, jeżeli dostanę się dzisiaj do Pietuszek cały i zdrowy, to przyrządzę taki koktajl, który można będzie pić, nie wstydząc się, w obecności Boga i ludzi. W obecności ludzi i w imię Boga. Nazwę go „Wody Jordanu” albo „Gwiazda Betlejemska”. Gdybym w Pietuszkach o tym zapomniał, przypomnijcie mi proszę.

Nie śmiejcie się. Mam wielkie doświadczenie w przyrządzaniu koktajli. Od Moskwy aż do Pietuszek piją te koktajle do tej pory, nie znając ich autora. Piją „Balsam Kanaański”, piją „Łzę komsomołki” i słusznie robią, że piją. Nie możemy przecież czekać na dary przyrody. A żeby wziąć je od niej, trzeba oczywiście mieć dokładne przepisy. Jeżeli chcecie, dam wam te przepisy.  Słuchajcie.

Samo picie wódki, nawet wprost z butelki, to jest nic, to jest tylko udręka duchowa i zawracanie głowy. Jeżeli zmieszać wódkę z wodą kolońską, w tym jest już pewna doza fantazji, ale nie ma ani trochę patosu. Co innego wypić szklankę „Balsamu Kanaańskiego” -  to już jest i fantazja, i idea, i patos, i ponadto jeszcze metafizyczna aluzja. Który składnik „Balsamu Kanaańskiego” cenimy najbardziej? No oczywiście denaturat. Ale przecież denaturat będący tylko obiektem natchnienia, jako taki jest tego natchnienia zupełnie pozbawiony. A zatem, co najbardziej cenimy w denaturacie? No oczywiście, czysto smakowe doznania. A jeszcze bardziej miazmaty, które wydziela. Żeby te miazmaty mogły się wydobyć, trzeba choćby kropelkę aromatu. Dlatego też do denaturatu dolewają ciemnego piwa (najlepiej „Senator” albo „Ostankinowskie”) i oczyszczonej politury w proporcji 1 : 2 : 1.

Nie będę wam przypominał, jak się oczyszcza politurę, to wie nawet każde dziecko. Jak umarł Puszkin i z jakiego powodu nie każdy w Rosji wie, ale jak się oczyszcza politurę  -  wie każdy.

No więc zanotujcie sobie przepis na „Balsam Kanaański”. Człowiek ma tylko jedno życie i przeżyć je trzeba tak, żeby nie zrobić błędu w przepisach:

Denaturat                               100 g
Piwo ciemne                          200 g
Oczyszczona politura           100 g

[błąd w przepisach - nawiązanie  do socrealistycznego literackiego gniota Nikołaja Ostrowskiego „Jak hartowała się stal”]

I oto macie „Balsam Kanaański” (potocznie zwany „Srebrny lis”) – płyn o kolorze czarno-burym,
o umiarkowanej mocy i trwałym zapachu. Właściwie to już nie jest zapach, to już jest hymn. Hymn młodzieży demokratycznej. Tak jest, bo ten płyn wyzwala wulgarność i ciemne siły. Ileż razy obserwowałem! …

Są dwa sposoby, ażeby wyzwalanie się tych ciemnych sił choć trochę powstrzymać. Po pierwsze: nie pić „Balsamu Kanaańskiego”, a po drugie: pić, zamiast niego, koktajl „Duch Genewy”. Nie ma w nim nic szlachetnego, ale za to jest bukiet. Pytacie mnie, jaki jest sekret tego bukietu. A ja wam odpowiadam: nie wiem, jaki jest sekret tego bukietu. To was zastanowi i zapytacie: a na czym polega ten sekret? A sekret polega na tym, że „Białego bzu”, który jest jednym ze składników „Ducha Genewy”, nie wolno niczym zastępować, ani jaśminem, ani szyprem, ani konwalią. „W świecie komponentów nie ma ekwiwalentów” powiadali kiedyś alchemicy i na pewno wiedzieli co mówią. To znaczy „Srebrzysta konwalia” to nie jest to samo co „Biały bez”, nawet w sensie moralnym, nie mówiąc już o bukietach.
[„Biały bez”, „Srebrzysta konwalia” -  rodzaje wód kolońskich]

„Konwalia” na przykład pozbawia umysł spokoju, wstrząsa sumieniem, umacnia poszanowanie prawa, „Biały bez” natomiast odwrotnie, uspokaja sumienie i godzi człowieka ze złymi stronami życia.

Ze mną zdarzyło się kiedyś tak: wypiłem cały flakon „Srebrzystej konwalii”, siedzę i płaczę. Dlaczego płaczę? Bo przypomniałem sobie mamę, to znaczy przypomniałem sobie i nie mogę zapomnieć mojej mamy. „Mama” mówię. I płaczę. A potem znowu: „Mama” mówię i znowu płaczę. Ktoś inny, głupszy ode mnie, tak by siedział i płakał. A ja? Ja wziąłem flakon „Bzu” i wypiłem. I co myślicie? Łzy mi obeschły, napadł mnie idiotyczny śmiech, mamę od razu zapomniałem i to tak, że już nie pamiętałem ani jej imienia, ani nazwiska. Jakże więc mnie śmieszy ktoś, kto przyrządzając koktajl „Duch Genewy” dodaje "Srebrzystą konwalię" do preparatu przeciw poceniu się nóg! Uwaga, oto dokładny przepis:

„Biały bez”                                                     -           50 g
Preparat przeciw poceniu się nóg             -           50 g
Piwo „Żygulowskie”                                     -          200 g
Lakier spirytusowy                                      -          150 g

Ale jeśli człowiek nie chce na próżno obijać się we wszechświecie, niech pośle do diabła i „Balsam Kanaański” i „Ducha Genewy”. Niech lepiej usiądzie przy stole i przyrządzi sobie „Łzę komsomołki”.
O, jakże wonny i osobliwy jest ten koktejl! Dlaczego jest wonny, dowiecie się później.
Najpierw wytłumaczę, dlaczego jest osobliwy. Ten kto pije po prostu wódkę, zachowuje i zdrowy rozsądek, i dobrą pamięć, albo odwrotnie  -  traci od razu i jedno, i drugie.

A w przypadku „Łzy komsomołki” aż śmiech bierze: wypijesz sto gram tej „Łzy”  -  pamięć dobra, a zdrowego rozsądku ani śladu. Jak gdybyś go nigdy nie miał. Wypijesz jeszcze sto gram i sam się sobie dziwisz: skąd się wzięło tyle zdrowego rozsądku i gdzie się podziała ta dobra pamięć? Nawet sam przepis na „Łzę” jest aromatyczny. A od gotowego koktajlu, od jego zapachu to już można na całą minutę paść bez zmysłów i bez świadomości. Ja na przykład padłem:

Lawenda                                 -           15 g
Werbena                                -            15 g
Woda leśna                            -            30 g
Lakier do paznokci                 -            2 g
Eliksir do płukania ust          -         150 g
Lemoniada                             -         150 g

Wszystko to razem należy mieszać gałązką wiciokrzewu przez dwadzieścia minut. Niektórzy twierdzą, że w razie konieczności można wiciokrzew zastąpić powojem. Ale to nieprawda i w ogóle przestępstwo. Możecie mnie krajać na kawałki, ale mnie nie zmusicie, żebym „Łzę komsomołki” mieszał powojem, już ja będę mieszał tylko wiciokrzewem. Dosłownie pękam ze śmiechu, kiedy przy mnie mieszają „Łzę” nie wiciokrzewem, ale powojem…

No, już wystarczy o „Łzie”. Teraz proponuję wam ostatni i najlepszy przepis. „Koniec co wieńczy dzieło jest najlepszą nagrodą”  -  jak mówi poeta.
[Aleksander Błok; wiersz „Ja ich chranił w pridiele Ioanna” (8 listopad 1902) ]

Słowem, proponuję wam koktejl „Psiajucha”. Jest to napitek przyćmiewający wszystkie inne.To już nie napiek, to rajska muzyka. Co jest najważniejsze na świecie? Walka o wyzwolenie ludzkości.
[Ponownie nawiązanie  do socrealistycznego literackiego gniota Nikołaja Ostrowskiego
„Jak hartowała się stal”]

A jeszcze wspanialsze jest właśnie to (notujcie):

Szampon „Sadko  -  bogaty kupiec”              -            30 g
Rezol – środek do zwalczania łupieżu           -           70 g
Preparat przeciw poceniu się nóg                 -           30 g
Dezynsektal – środek owadobójczy               -          20 g

Nalewka zrobiona z tego wszystkiego na tytoniu z cygar ma stać cały tydzień (…). A propos, dostawałem listy, w których czytelnicy co nie mieli nic lepszego do roboty proponowali jeszcze, żeby otrzymaną w ten sposób nalewkę przecedzić przez durszlak. To znaczy wylać na durszlak i iść spać. I jeszcze diabli wiedzą co. A w ogóle wszystkie takie uzupełnienia i poprawki są płodem zubożałej wyobraźni i świadczą o zupełnym braku polotu  -  ot, taka jest prawda o tych głupich poprawkach. A więc „Psiajuchę’ podano na stół. Pijcie ją kiedy na niebie zabłyśnie pierwsza gwiazda, pijcie dużymi łykami.  

Już po dwóch kielichach tego koktajlu człowiek staje się tak uduchowiony, że można podejść i całe pół godziny pluć mu w gębę z odległości półtora metra, a on słowa nie piśnie.

 

******

Wykaz moich dotychczasowych notek na "SN" pod linkiem:

http://stanislaw-orda.szkolanawigatorow.pl/troche-prywaty

 

 

 

---

tagi: rusofilstwo 

	stanislaw-orda
	16 marca 2022 18:51

75     5269    14 zaloguj sie by polubić