Tym z Czytelników, którzy nie mieli okazji zostać ofiarami doszczętnych reform edukacji w III „eRPe” nazwa Guernica być może się jakoś jeszcze z czymś kojarzy. Najpewniej jako symbol zbrodni frankistów walczących z rebelia kominternowską w Hiszpanii. Guernica stała się jednym z „kamieni węgielnych” wszelkiej tzw. „antyfaszystowskiej” propagandy, a w powojennej Polsce, dotyczy to propagandy antyprawicowej i antynacjonalistycznej. Mam na myśli czasy, w których nauczano w trakcie szkolnej edukacji na poziomie średnim przedmiotu o nazwie „historia”.

Guernica jako ww. symbol został wzmocniony poprzez wystawienie na wystawie paryskiej w maju 1937 roku obrazu namalowanego przez Pablo Picasso. Ten "ideowy" komunista za swój obraz zatytułowany „Guernica” zażądał i zainkasował astronomiczną ówcześnie kwotę 200.000 franków francuskich. Nie miałem czasu poszperać na czyje zlecenie go namalował i kto za to zapłacił, ale nie można wykluczyć najbardziej poważnych sponsorów.

Zweryfikowana ilość ofiar trzech nalotów na miasteczko Guernica w dniu 26 kwietnia 1937 r., które było w tym czasie buforem ryglującym okrążenie głównego ośrodka autonomii baskijskiej, jakim po poddaniu się bez walki miasta San Santander wojskom nacjonalistów, było Bilbao, wyniosła 125 osób, licząc łącznie z rannymi, którzy zmarli w wyniku obrażeń spowodowanych skutkami nalotów oraz pożarem, który strawił w ponad 70 procentach to gęsto zabudowane drewnianymi domami 4,5 tysięczne wówczas miasteczko. Dodatkowo stacjonowały tam podczas nalotu trzy bataliony wojski republiki, czyli ok. 2000 żołnierzy mających za zadanie bronić przepraw mostowych.

Tak więc jeśli ktoś wie cokolwiek o hiszpańskiej wojnie domowej lat 1936-39, to kojarzy nazwę Guernica wg wdrukowanej na ten temat kliszy spreparowanej w kominternowskich komórkach ideologicznej propagandy wojennnej.

Tyle o Guernice, bo to sprawa znana, chociaż wymagająca odkłamania, jak wszystkie kłamstwa propagandy komunistycznej, ale byłby to odrębny temat.

Przechodzę do zasadniczego wątku notki.

Konia z rzędem temu, kto kojarzy nazwę „matanzas de Paracuellos” (morderstwa z Paracuellos)
z tej samej wojny. A nawet nie tyle kojarzy, co w ogóle o niej słyszał. My mamy swój Katyń, ale i Hiszpanie także mają swój własny, zafundowany im przez tych samych inspiratorów i wg podobnego schematu.

Gdy na początku listopada 1936 roku wojska narodowe zbliżały się czterema kolumnami do Madrytu, rząd Republiki wpadł w panikę i w dniu 6 listopada ewakuował się do Walencji, pozostawiając sprawę obrony stolicy w gestii generała José Miaja Menanta, któremu powierzono obronę Madrytu oraz generała Sebastiána Pozas Perei, kierujacego Guardia Civil i odpowiedzialnego za obronę zachodniej flanki frontu centralnego. Ale w wyniku panicznego wyjazdu z atakowanej stolicy członków rządu Republiki, powstał chaos kompetencyjny i w zasadzie każdy dowódca odcinka obrony działał samodzielnie. Niemniej, dużą rolę w koordynacji początkowych poczynań mających na celu obronę Madrytu miał tzw. Główny Zarząd Bezpieczeństwa Departamentu Porządku Publicznego (jakby tutejsze NKWD), zdominowany przez komunistów otrzymujących wytyczne z  centrali moskiewskiej.

W listopadzie i grudniu 1936 r. kierował tą instytucją Santiago José Carrillo Solares, zdeklarowany komunista, pozostający pod wpływem doradców sowieckich. Najważniejszym z nich był w tym czasie Michaił Jefimowicz Kolcow, urodzony w Kijowie w rodzinie szewca jako Moisiej Friedland, a w Hiszpanii występujący pod operacyjnym nazwiskiem Miguel Martinez, oficjalnie jako korespondent wojenny moskiewskiego dziennika „Prawda”, a faktycznie pełniący funkcję rezydenta NKWD przy hiszpańskim rządzie republikańskim Manuela Azaña y Diaz.

Gdy cztery kolumny wojsk nacjonalistów dotarły do rzeki Manzanares, za którą zaczynały się zabudowania stolicy Hiszpanii  José Carrillo postanowił zrobić porządek z resztką „piątej kolumny”, która przetrwała dotychczasowe czystki i mordy.

Mianem „piątej kolumny” określeni zostali przeciwnicy Republiki w Hiszpanii, którzy pozostali na terenach opanowanych przez rebelię kominternowską (czyli de facto wschodnia część kraju plus na północy Kraj Basków) i wpadli w ręce republikańskiej jaczejki. Dotyczyło to zwłaszcza więźniów - wrogów republiki - przetrzymywanych jeszcze w czterech madryckich więzieniach (Porlier, Modelo, Ventas i San Anton) w łącznej liczbie około ośmiu tysięcy, w tym ok. trzech tysięcy wojskowych, głównie w stopniu oficerskim.

Ze względu na niepewne rokowania co do skuteczności obronienia Madrytu przez siły podległe kominternowskim władzom, wcześniej wspomniany Główny Zarząd Bezpieczeństwa postanowił posegregować więźniów na trzy kategorie. Pierwszą z nich stanowili „faszyści i elementy niebezpieczne”, czyli wojskowi i osoby duchowne, drugą urzędnicy i pracownicy administracji, trzecia pozostali więźniowie. Pierwszą grupę przeznaczono do natychmiastowego rozstrzelania, druga do przeniesienia do innego miejsca (więzienie w zamku Chinchilla de Montearagón w rejonie Albacete), a trzecią przeznaczono do zwolnienia.

W swoich wspomnieniach M. Kolcow napisał, że zasugerował członkom junty wojskowej w Madrycie, że każda ilość więźniów, jaką zdążą rozstrzelać, czyli ilość która nie zasili szeregów wojsk narodowych, będzie działała na korzyść Republiki.
https://translate.google.pl/translate?hl=pl&sl=ru&u=https://ru.wikipedia.org/wiki/%25D0%259A%25D0%25BE%25D0%25BB%25D1%258C%25D1%2586%25D0%25BE%25D0%25B2,_%25D0%259C%25D0%25B8%25D1%2585%25D0%25B0%25D0%25B8%25D0%25BB_%25D0%2595%25D1%2584%25D0%25B8%25D0%25BC%25D0%25BE%25D0%25B2%25D0%25B8%25D1%2587&prev=search

Przeznaczonych do likwidacji więźniów wywożono transportami w dniach 7,8,9 listopada, a następnie w okresie od 18 listopada , 24-30 listopada oraz 1 i 3 grudnia 1936 r. Miejscem egzekucji były przygotowane uprzednio doły nad rzeką Jarama ok. 30 km za Madrytem jadąc drogą do Barcelony. Tam  właśnie znajdowała się  miejscowość Paracuellos. Więźniowie byli w to miejsce przywożeni w dwupiętrowych autobusach stołecznej komunikacji, powiązani po dwóch, aby im uniemożliwić ewentualną ucieczkę, i eskortowani przez funkcjonariuszy republikańskich sił porządkowych (Vigilancia de Retaguardia). W masowych egzekucjach zostało straconych co najmniej 2.500 ludzi, w tym kilkuset duchownych. Gdy wpadali do dołu zasypano ziemią martwych razem z tylko rannymi.

Oczywiście, żaden malarz nie namalował stosownego obrazu, który zostałby następnie obwożony po świecie i ukazywał to ludobójstwo. Co ważniejsze, nie znalazł się także żaden sponsor dla takiego malarza., Może „z góry” założono, że żadne muzeum ani żadna galeria w świecie „zachodnich demokracji” nie zechciałaby takiego obrazu przyjąć do ekspozycji.

******

Wykaz moich notek na portalu "Szkoła Nawigatorów" pod linkiem:

http://stanislaw-orda.szkolanawigatorow.pl/troche-prywaty      

 

 

---

tagi: hiszpania 

	stanislaw-orda
	13 stycznia 2019 21:46

10     1668    6 zaloguj sie by polubić