Jezusowy Całun (2)

Miały być dwie części w tym cyklu, ale ze względów redakcyjno-objętościowych oraz kompozycyjnych "cykl całunowy" będzie przedstawiony w czterech częściach.
Oto część druga.
(cz. 1 pod linkiem jak niżej)
http://stanislaw-orda.szkolanawigatorow.pl/jezusowy-caun-1

Część pierwszą można podsumować ogólną konstatacją, iż ogłoszenie w 1988 roku "śmierci" Całunu Turyńskiego było przedwczesne, czyli nie powiodło się unieważnienie turyńskiej Relikwi. Inicjatorzy tej chutzpah raczyli zapomnieć, że ustalenia w naukach przyrodniczych mają, z natury rzeczy, charakter tymczasowy (prowizoryczny), a więc mogą obowiązywać jedynie w przypadku dokonania ich wielokrotnej pozytywnej weryfikacji lub, gdy takowa wskazuje na inne rezultaty, zostają odrzucone jako niewiarygodne. Tym samym, ogłoszony w oparciu o radiodatowanie, wiek Całunu (jako ostateczny) od dawna przestał być wiążący, i to ze stu i jeden powodów, ale ze względów oczywistych mogłem napisać tylko o kilku, choć starałem się wybrać te najbardziej istotne.

W pierwszej części tekstu o Jezusowym Całunie znalazła się informacja, iż wymiary tego płótna wynoszą 436 x 111 cm, co stanowi odpowiednik miary w łokciach syryjskich, wyrażonej w proporcji długości do szerokości jak 8 do 2. Postaram się wykazać, iż w przypadku płótna Całunu jego parametry przestrzenne mają znaczenie, podobnie jak i inne cechy tej tkaniny.

Płótno Całunu zostało wykonane z czystego lnu, którego włókna utkane zostały za pomocą rzadko stosowanej, skomplikowanej techniki, wymagającej krosien o czterech pedałach, gdzie przędza jest motana jednocześnie za pomocą dwóch wałków oraz zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Jest to technika zwana chevrons, za pomocą której wytwarza się splot skośny zygzakowaty („splot Z”), w formie dwóch pasów o kształcie litery „V”, który wykonywany jest ściegiem „3 -1”, tj. trzy razy nitka wątku przechodzi pod nicią osnowy, a raz nad nią. Tak skomplikowany sposób tkania przeznaczony był dla cennych produktów dekoracyjnych ze względu na wzór, który lśni w świetle (naprzemienny kierunek układu „V”), gdyż odbija je w różnych kierunkach w zależności od kąta pod jakim tkaninę obserwujemy. Przypominało to wygląd sprowadzanych z Chin drogich jedwabiów albo wzoru na tkaninach brokatowych. Jest jednak znamienna różnica, bo choć splot skośny zygzakowaty był znany w rejonie Bliskiego Wschodu i w Egipcie już w II tysiącleciu przed Chr., to tkaniny były wytwarzane przede wszystkich z wełny, która była tanim, bo powszechnym surowcem do wyrobu ubrań oraz innych przedmiotów w rodzaju dywanów, zasłon, narzut, obrusów, pościeli, itp., najczęściej przy pomocy splotu prostego. Praktycznie w każdym domu obszaru śródziemnomorskiego były krosna tkackie, oczywiście te o prostszej konstrukcji (dwa pedały, ścieg prosty), a kobiety organizowały w domach cały cykl produkcyjny, od strzyży po gotowe wyroby.

Dlaczego o tym wzmiankuję? Otóż tkanina Całunu nie zawiera żadnych śladów wełny, natomiast znaleziono w niej ślad bawełny z gatunku Gossypium hebaceum, jedynego znanego w starożytności na Bliskim Wschodzie do czasu, zanim uczestnicy wypraw Kolumba nie dostarczyli z Nowego Świata w rejon śródziemnomorski innych, znanych współcześnie odmian. Zatem na krosnach, na których utkana została tkanina użyta do Całunu, nie przetwarzano wełny, a jedynie len i bawełnę. Dowodzi to, że były to krosna używane do celów kultu religijnego (sacrum), jako że normy judaizmu zakazywały mieszania lnu z wełną, gdyż skutkowałoby to nieczystością rytualną. Mówiąc wprost, tkanina Całunu stanowiła część zwoju szczególnie cennego materiału, który nie był przeznaczony dla potrzeb z dziedziny profanum.

W świecie cywilizacji grecko-rzymskiej określenie „całun” (sindon) oznaczało rozmaite przedmioty z płótna lnianego, ale w żadnym razie nie były to płótna pogrzebowe. Sindon to grecka przeróbka egipskiego shendo (tkanina). Także kalkę z egipskiego stanowi hebrajskie określenie sadîn, które oznaczało jakiś fragment wysokiej jakości płótna lnianego, bez konkretnego zastosowania. W hebrajskich tekstach liturgicznych oznaczał ten termin płótno lniane dużych rozmiarów, którego używano do sporządzania zasłon w Świątyni Jerozolimskiej oraz którego używał arcykapłan w sytuacjach wyjątkowo uroczystych (święto Yom Kippur). Pełna nazwa takiej tkaniny brzmiała po hebrajsku sadîn shel buz, co tłumaczy się jako „płótno z bisioru”. Tradycja, która wyrosła na tekstach Ewangelii, i które są punktem odniesienia dla świata cywilizacji chrześcijańskiej, ujednoznaczniła rozumienie pojęcia "Całun" z płótnem pogrzebowym Jezusa Nazarejczyka. Do tego czasu określenie całun nie miało jednoznacznej konotacji, ale w praktyce wykluczało tę kojarzoną ze zmarłymi i ich pochówkiem. Tak więc obecne rozumienie określenia „całun” z płótnem grobowym stanowi precedens w historii cywilizacji, czyli zostało bezpośrednio powiązane ze sposobem konkretnego pochówku. Ale skąd wniosek, że konkretnego?

W roku 1978 włoski chemik Piero (Pietro) Ugolotti, za pomocą metody warstw kontrastu w negatywach fotografii Całunu, wyodrębnił sekwencje regularnych znaków przypominających jakieś pismo, gdyż znaki te występowały w grupach o nieregularnej liczebności. Jako że nie był specjalistą od paleografii czy języków starożytnych, zwrócił się o pomoc do prof. Aldo Marastoniego, specjalisty z zakresu filologii antycznej na Uniwersytecie Katolickim w Mediolanie, który również wyodrębnił niektóre z liter, a ponadto dostrzegł jeszcze inne, choć o wątpliwej identyfikacji z powodu niewystarczającej ostrości negatywów wykonanych przez Ugolottiego. Zwrócił się więc o inne negatywy, którymi dysponowało Międzynarodowe Centrum Syndologii w Turynie. Po ich otrzymaniu rozpoczął długotrwałe prace nad identyfikacją znaków pisma. Sprawa skomplikowała się jednak, gdyż znaki okazały się literami z alfabetów hebrajskiego lub aramejskiego (znaki liter używane w tych językach były identyczne), greckiego oraz łacińskiego. Ponadto nie były to znaki pisma napisanego bezpośrednio na tkaninie Całunu, ale w jakiś sposób odbite z innego nośnika, np. pasków papirusu czy pergaminu. Prof. Marastoni samodzielnie odcyfrował sekwencję liter greckich, odbitych na czole wizerunku postaci z Całunu, które udało mu się zidentyfikować (zidentyfikowane litery - pogrubione), jako TIBEPIOU CAICAPOS, czyli Cesarz Tyberiusz  (z błędem w wyrazie CAICAPOS, który w poprawnej klasycznej literackiej grece attyckiej powinien być zapisany jako KAICAPOS, czyli na początku przez literę K). Profesor wyłuskał ze znaków jeszcze dwa napisy po łacinie, jeden składający się w sekwencję NEAZARE, drugi zaś dający się zinterpretować jako zwrot INNECE. NEAZARE to zniekształcenie greckiego określenia NAZAPENOΣ, które oznacza „mieszkaniec Nazaretu”. Natomiast napis INNECE to łacińska formuła IN NECEM  - „na śmierć”, czyli informacja o rodzaju kary orzeczonej dla skazanego. W przypadku języka hebrajskiego prof. Marastoni był tylko samoukiem, więc postanowił zwrócić się o weryfikację swoich wniosków do eksperta z dziedziny obróbki informatycznej obrazów, prof. Giovanni Tamburelli z Politechniki w Turynie
https://it.wikipedia.org/wiki/Giovanni_Tamburelli.

Uzyskanie przez Tamburelli’ego obrazu wierzchniej warstwy Całunu w perspektywie trójwymiarowej pozwoliło na znacznie lepszą widoczność znaków liter. W 1982 r. podobny efekt trójwymiarowości uzyskał prof. Robert Haralick, amerykański specjalista od technik informatycznych z CUNY (City University of New York). Ponadto zidentyfikował on ślady na czole postaci z wizerunku na Calunie, jako pudełko dla filakterii (z wersami z Tory), przywiązywane przez wyznawców judaizmu do czoła lub lewego ramienia. Dwaj kolejni naukowcy, w osobach lekarza sądowego Roberto Messiny (specjalność ortopedia i traumatologia) i znawcę języków wschodnich oraz Carlo Oreccchię, profesora biblijnego języka hebrajskiego z uniwersytetu w Mediolanie, dokonali pogłębienia odczytów znaków liter i wyodrębnili także kolejny ich zestaw  (w obszarze czoła na wizerunku z Całunu), który w języku hebrajskim oznaczał „król judejski”.

Po upływie kilkunastu lat, w związku z dokonanym postępem technologicznym w zakresie technik optycznych, temat odczytania na nowo dotychczas zidentyfikowanych znaków, powrócił w związku z zarzutami, że ich treść odczytali naukowcy, którzy są bez wątpienia katolikami, a to mogło mieć wpływ na interpretację zgodną z przekazem ewangelicznym. Chodzi o zjawisko znane jako efekt Rorschacha, tzn. dostrzegania w nieregularnych plamach sekwencji znaków, które układają się w zależności od tego, jaki bagaż kulturowo-ideowy posiada osoba je oglądająca i dokonująca ich interpretacji. Ponadto „wrzawa” generowana przez laicko-ateistyczne lobby’s medialne w związku z przedstawionym, jako „ostateczny”, rezultatem badania radiowęglowego z 1988 roku, zagłuszała przez kilka lat wszelkie opinie kwestionujące wiarygodność owego datowania. Dopiero w 1994 r. specjaliści z paryskiego Międzynarodowego Centrum Badań nad Całunem Turyńskim (Centre International d’Étude sur le Linceul de Turin - CIELT) zwrócili się do uznanej placówki badawczej: Institut d'Optique Théorique – d’Orsay, który stanowi część składową francuskiego Narodowego Centrum Badań Naukowych (CNRS) o ponowne przeprowadzenie odczytania zidentyfikowanych na Całunie sekwencji znaków liter i ich brzmienia.
(od 2007 r. Instytut Optyki Teoretycznej i Stosowanej - Institut d'Optique Théorique et Appliquée d'Orsay)
https://cielt.pagesperso-orange.fr/organisations/france/cielt.htm

Prof. André Marion z ww. Instytutu był autorem oprogramowania (1982 r.) umożliwiającego odczyt starych tekstów, które zostały wytarte (wyskrobane), a na ich miejscu zapisano inny tekst. W ten sposób, za pomocą widm uzyskanych z mikrośladów odcisku dawnych liter, można było odtwarzać, niewidoczny już, pierwotny zapis. Zaletą oprogramowania było to, że algorytm zastosowany do obróbki palimpsestów nie jest „katolikiem”, zatem odpada posądzenie go o interpretację z uprzednią tezą, czyli efekt Rorschacha. Zdecydowano się w ten sposób na maksymalnie „zobiektywizowanie” odczytania sekwencji liter na Całunie, pomimo tego, iż krytycy nie zaproponowali innego znaczenia plam znaków, zgodnie ze  wspomnianym efektem.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Palimpsest_(pi%C5%9Bmiennictwo)

Prof. A. Marion powołał zespół ekspertów którzy przez wiele miesięcy opracowywali odpowiednie algorytmy, pozwalające na warstwowe przefiltrowywanie rozmaitych śladów zakłócających odczyt samych znaków. W 1997 roku prof. A. Marion i inż. Anne-Laure Courage (również Instytut Optyki – Orsay) na zorganizowanym przez CIELT międzynarodowym kongresie w Nicei przedstawili rezultaty pracy zespołu, którego pracami kierowali. Potwierdzili istnienie napisu łacińskiego w brzmieniu INNECE(M) oraz greckiego napisu NAZAPENOΣ (poprawiony odczyt w stosunku do wersji prof. A. Marastoniego, tj. NEAZAPE). Nieco poniżej wyodrębniono zespół liter o sekwencji HΣOY, która nie może być niczym innym jak greckim słowem (I)HΣOY(Σ), czytanym jako „Iesous”. Łącznie sekwencja ta składa się na grecki napis: (I)HΣOY(Σ) NAZAPENOΣ (Jezus Nazarejczyk). Zespół prof. A. Mariona zidentyfikował jeszcze inne grupy greckich liter, a mianowicie: ΨΣ, przerwa, i dalej ΚI(…), czyli ostatnia litera z tej sekwencji nie została odczytana, następnie napis PEZ(…), również bez zidentyfikowania ostatniej litery oraz sekwencję liter AΔA(…) bez odczytania ostatniej z liter. Litery SB stanowiły ostatnią grupę odczytanych jednoznacznie znaków.

Pominę w tej notce wstępne interpretacje zespołu prof., A. Mariona odnośnie tego, jakie mogły być tam brakujące litery i co oznaczały w rezultacie słowa w taki sposób skompletowane. Streszczę natomiast wyniki wieloletnich badań prof. Barbary Frale, eksperta od języków starożytnych Bliskiego Wschodu, specjalisty pracującego przez długie lata w Tajnym Archiwum Watykańskim, która porównując style pisma z różnych regionów wspomnianego obszaru geograficzno-cywilizacyjnego, znajdujące się w dokumentach powstałych w różnych okresach czasu i sporządzanych z okazji najróżniejszych zdarzeń, ze szczególnym uwzględnieniem biurokracji, nazwijmy to pogrzebowej, obowiązującej w Imperium Romanum, przedstawiła swoje ustalenia w pracy pt; „Całun Jezusa Nazarejczyka”. W praktyce całość tej ponad 400-stronicowej publikacji dotyczy procesu odczytywania znalezionych na Całunie napisów, czyli zaprezentowania argumentacji dla odrzucenia wersji mało prawdopodobnych oraz zaproponowania wersji zgodnych z prawem i obyczajem tamtego miejsca i czasu. Oczywiście nie mogę tutaj opisać poszczególnych etapów tego rodzaju kwerendy. Szczególniej zainteresowanych tematyką odsyłam do wspomnianej publikacji. Dodam tylko, iż w swojej pracy prof. B. Frale uwzględniła również wyniki badania znaków na Całunie, wykonanych przez dr Thierry Castex, specjalistę z zakresu geofizyki (analizy fizyczno-chemicznej warstwowania skał ) oraz matematyki znaków (Uniwersytet w Bordeaux i Uniwersytet w Pau - Université Bordeaux I; Université de Pau et des Pays de l'Adour), który odtworzył wizerunek na Całunie w technologii 3 D (hologram) oraz zdołał zidentyfikować jeszcze inne napisy (po hebrajsku). Są to wyniki badań przeprowadzonych już w XXI wieku, a  opublikowane w roku 2009.
http://thierrycastex.blogspot.com/

A oto syntetyczna reasumpcja wniosków znajdujących się w publikacji prof. Barbary Frale, która efekty swoich badań  każdorazowo konsultowała z prof. A. Marionem.

Napis (I)HΣOY(Σ) stanowi zhellenizowana formę męskiego imienia hebrajskiego w brzmieniu Jehoshua (Bóg zbawia), używanego w skróconej wersji jako Jeshua (Jozue), stąd Iesous (Jezus). Imię pośród wyznawców judaizmu bardzo popularne, wystarczy wspomnieć, że wśród siedemdziesięciu żydów aleksandryjskich, redagujących tekst Septuaginty, około dwudziestu nosiło to imię. Ślad popularności tego imienia odnajdujemy w jednym z wersów ewangelicznych (który w tym aspekcie został najprawdopodobniej ocenzurowany), a mianowicie, gdy Piłat zadaje pytanie: „którego więc mam ułaskawić (w domyśle: którego Jezusa, skoro co drugi nosi u was takie imię). Odpowiedź brzmiała: Barabasza (Bar Abba), co  oznaczało „syn ojca” i było typowym w Judei określeniem dla syna skryby/pisarza, która to profesja przechodziła z ojca na syna. Nie można  jednak wykluczyć, iż to imię mogło mieć brzmienie Bar Rawan.

Tak więc, grecki napis w brzmieniu Iesous Nazarenos określa imię i miejsce pochodzenia skazańca, zaś słowo INNECE(M) „na śmierć” określa rodzaj kary. Ze słowa poprzedzającego wyraz „in necem” udało się odczytać tylko literę „N”, co należałoby zinterpretować jako (DAM)N(ATUS) INNECE(M), czyli „skazany na śmierć”. Oczywiście identyfikacja jednej litery to za mało, aby mieć pewność, natomiast jest to poszlaka wynikająca zarówno z kontekstu miejsca i czasu oraz rodzaju zdarzenia, jak też z rutyny, stosowanej w podobnych przypadkach dla pism urzędowych w ramach Imperium Romanum. W poprzednich notkach z „Cyklu Jezusowego” było o tym, że wyroki śmierci w rzymskiej prowincji Judea musiały posiadać zatwierdzenie przez rzymskiego namiestnika (zaś szczególnie wobec sprawców przestępstw "politycznych"). A zatem wyrażenie „skazany na śmierć” było urzędową formułą, stosowaną przy tej kategorii wyroków.

Odnośnie sekwencji liter zinterpretowanych przez zespół prof. A. Mariona jako: ΨΣ, przerwa, ΚI(…)-,  profesor B. Frale uważa, że litera zidentyfikowana jako „sigma” (Σ), w rzeczywistości jest literą E (epsilon), i co uzupełnione literami O i A w miejsca brakujące, daje sensowny zapis, oznaczający (O)ΨE KI(A)-.  OΨE jest wyrażeniem stosowanym dla oznaczenia pory zakończenia dnia (pierwsze oznaki wieczoru – koniec dnia w znaczeniu prawnym; wówczas godzina dziewiąta). W przypadku greki dalszy ciąg słowa KIA ma jedną logiczną i sensowną kontynuację, ze względu na brak miejsca na więcej niż trzy nieodczytane litery. Musiałby być to wyraz KIA(DTO), stanowiący urzędowe polecenie w brzmieniu „niech będzie złożony”, albo wyraz KIA(TO) oznaczający: niech będzie zdjęty (usunięty), a cały tekst tego napisu posiadałby brzmienie: „Niech będzie złożony (zdjęty) o godzinie dziewiątej”.

Prof. Barbara Frale odczytała jako nazwę miesiąca „adar”, (babiloński adaru) odcyfrowanie sekwencji znaków, czyli liter AΔA(…). Adar był szóstym miesiącem kalendarza hebrajskiego, początkiem wiosny (w naszym kalendarzu to okres od połowy marca do połowy kwietnia). Z uwagi na to, że wg prawa mojżeszowego kości złożonego do grobu można było zebrać i przełożyć do ossuarium po upływie 12 miesięcy, miesiąc adar stanowił prawdopodobnie oznaczenie dla tej czynności, mogącej nastąpić 12 miesięcy po miesiącu śmierci skazańca (śmierć w miesiącu nisan, który następował po miesiącu adar lub po dodatkowym miesiącu adar sheni, korygującym kalendarz co dwa lub trzy lata).

Z kolei słowo PEZ(…) odczytała jako PEZ(Ω), które było urzędową formułą w brzmieniu: "ja wykonuję” i zazwyczaj zawierało jeszcze podpis urzędnika (notariusza), sporządzającego przy tego rodzaju okolicznościach pisma urzędowe. Jeśli dodatkowo uwzględnić, iż obok znaków składających się na imię cesarza Tyberiusza, były  nieodczytane dwa lub trzy znaki, to najpewniej mogły oznaczać rok panowania tego cesarza. Zdołano odczytać tylko znak „I”, co mogło być fragmentem rzymskiej liczby „16” (XVI). 

Wg syntetycznej konkluzji, wynikającej z ustaleń ekspertów, w części odbity tekst na płótnie Całunu, ma brzmienie następujące (kursywą w nawiasie tekst domyślny) :

„Jezus Nazarejczyk. Uznano (że podburzał lud). Skazany na śmierć w 16 roku Tyberiusza. Niech będzie złożony /został zdjęty/ o godzinie dziewiątej. (Niech będzie oddany w) adar sheni. Osobą sprawującą obowiązki jest (...)”

******

Notki Cyklu całunowego:

http://stanislaw-orda.szkolanawigatorow.pl/jezusowy-caun-1

http://stanislaw-orda.szkolanawigatorow.pl/jezusowy-caun-2

http://stanislaw-orda.szkolanawigatorow.pl/jezusowy-caun-3

http://stanislaw-orda.szkolanawigatorow.pl/jezusowy-caun-czesc-4-ostatnia

******

Wykaz moich notek na portalu "Szkoła Nawigatorów" pod linkiem:

http://stanislaw-orda.szkolanawigatorow.pl/troche-prywaty      

	stanislaw-orda
	16 czerwca 2019 16:48